SUCCESSOREM dare

SUCCESSOREM dare

apud Spattian. in Hadriano, c. 8. Cui (Titiano) cum successorem dare non posset, quia non petebat, id egit, ut peteret: phrasis est illis tempotibus adhibita, ut verbi invidiam mollirent, pro summovere, exanctorare, Graece καθαιρεῖν. Sic idem paulo post, c. 11. Septitio Claro et Suetonio Tranquillos successores dedit. Capitolin. in Pio, c. 5. Successorem viventi bono Iudici nulli dedit. Lamprid. in Alexandro Seu. c. 32. Si unquam alicui praesentium successorem dedit, semper illud addidit, Gratias tibi agit Resp. etc. Idem est mittere successorem, διάδοχον πέμπειν, apud Herodian. l. 7. c. 9. Simile ratione, accipere successorem dicebantur, qui dignitate privabantur. Plin. Ep. 43. l. 9. Collega Certi consulatum, successorem Certus accepit. Unde iure notat eiusdem Spartiani, ubi supra, pleonasmum, Casaubonus, cum de Catilio Severo Praefecto Urbis ait, Quâ re proditâ, successore acceptô, dignitate privatus est, vide eum ad loc. et supra, voce Adalingi, uti de Successu inter Numina velato, supra ubi de Diis.